O korzyściach płynących z jazdy metrem...

Naturalnie, poza tymi dość oczywistymi typu - 'można do pracy dojechać'.

Metro to idealne, wymarzone miejsce do czytania książek.  Wsiadasz, siadasz, czytasz. Jakoś rzadziej trafiają się starsze panie sapiące z oburzeniem, bo się ich w porę nie dostrzegło a pan Ksawery dba o to, żeby się nie zagapić i wysiąść tam, gdzie trzeba (parę razy mu się jednak nie udało w moim przypadku; ostatnio zawiniła "Gra o Ferrin' Katarzyny Michalak). W metrze hałas absolutnie nie przeszkadza mi w czytaniu; w innych miejscach - bardzo. Fenomen jakowyś :) Ba, nawet nauka w czasach kiedy byłam jeszcze pilnym studentem lepiej wchodziła mi do głowy w metrze niż gdziekolwiek indziej...

Jak już człowiek rozsiądzie się w metrze z książką, to świata poza nią nie widzi. A warto mu się czasem przyjrzeć, oj warto. A konkretnie - książkom, które ów świat w dłoniach dzierży. Albowiem czytanie w metrze to diabelnie popularna rozrywka. Niby się wciąż powtarza, że Polacy książek nie czytają, a tymczasem zdarza mi się podróżować w towarzystwie, gdzie czyta nawet i połowa (tak, liczę ludzi w wagonie oraz jaki procent z nich ma w ręku książkę...). A jeżeli jakiś człek czytający siedzi obok mnie tudzież naprzeciwko - to nie ma bata, MUSZĘ podejrzeć, cóż on takiego czyta. Rzut oka na okładkę, dyskretne sprawdzenie tytułu -niekiedy trzeba się nagimnastykować. Czasem ta okładka albo tytuł zapadają w pamięć, intrygują na tyle, że sięga się po daną książkę - i odkrywa coś ciekawego. Ja w ten sposób trafiłam na "Stróża obłąkanych" Piotra Pietuchy, na Ericę Jong, ostatnio zaś z zapałem przez ramię sąsiadki czytałam...podręcznik anestezjologii. Napisany na tyle przejrzyście i zrozumiale, że - na fali fascynacji medycyną - chyba się w niego zaopatrzę...


Może to tak trochę nieładnie zerkać komuś przez ramię, ale sama niejednokrotnie bywałam 'celem obserwacji'. Więc czuję się usprawiedliwiona :) Nigdy nie zapomnę, chłopaka który siedząc obok czytał mi przez ramię "Owoc żywota twego" Ewy Ostrowskiej. Dosyć to specyficzna książka, obok fragmentów modlitw mocne przekleństwa. Współpasażer - jak zdołałam zaobserwować kątem oka - dość się zbulwersował tym, co przeczytał, a próbując dociec jaki tytuł nosi owe bluźniercze dzieło niemalże położył się na podłodze...


Eksponowanie niektórych książek w środkach komunikacji miejskiej grozi nieuchronnym przyciągnięciem uwagi otoczenia. Nie wszyscy to wszak lubią, trzeba zatem uważać, jaką pozycją zasilamy swój ekwipunek przed wyjściem z domu. Z pewnych źródeł wiadomo mi, że np. publiczne czytanie liczącego sobie ponad tysiąc stron 'Lodu' Jacka Dukaja zdecydowanie zwraca uwagę (nie wiem, nie sprawdzałam; 'Lód' nie mieści mi się do torebki). Ostatni pewna znajoma mi osoba zrezygnowała z czytania w metrze "Dziecka Rosemary' bojąc się, że ilustracje o 'lekkim zabarwieniu erotycznym' również przyciągną niezdrowe zainteresowanie współpasażerów. Mnie szczerze mówiąc, wszystko jedno, czy ktoś się na mnie gapi czy nie. A że lubię realizować czasem dziwne pomysły, niewykluczone, że wkrótce sprawdzę jakie reakcje budzi widok '120 Dni Sodomy'...