Dobry zwyczaj, (nie) pożyczaj

Pożyczać czy nie pożyczać - książki oczywiście - pytanie bardziej fundamentalne od 'być albo nie być'. Przez 20 lat kariery czytelniczej nie znalazłam na nie zadowalającej odpowiedzi. Jak jeszcze byłam dzieckiem, mama wbijała mi do głowy, że "absolutnie nie". Miała ku temu solidne podstawy, jako że wiele jej książek dzięki pożyczaniu zaginęło. Niemało się też natrudziła, żeby choć część odzyskać. Przez całe dzieciństwo straszyła mnie opowieściami, jak to znajome pożyczały jej ukochane książki, a potem przestawały ją poznawać na ulicy, bo mama skutecznie upominała się o swoją własność, która wtedy już często-gęsto przebywała niewiadomo gdzie. Kilka osób się obraziło, kiedy im przypominała, że "może by tak oddać...", ale trudno - dla mamy książki świętością są. Nauczona przykrym doświadczeniem dziecko swoje - czyli mnie - przestrzec chciała przed podobnymi niespodziankami losu. Ale dziecko okazało się wyjątkowo niepokorne i już w podstawówce z zapałem pożyczało, co się dało. Na szczęście los był dla mnie łaskawszy i przez długi czas mogłam korzystać z tej przyjemności. Bo dla mnie pożyczanie książek to niesamowita radość. Jakoś tak już mam, że lubię się dzielić tym co mam, a jeżeli potem mogę liczyć na wymianę opinii o książce - to już w ogóle siódme niebo. Przyznaję, że czasami wręcz terroryzuję ludzi i wciskam im swoje książki wręcz na siłę - wybaczcie...


Jak już powszechnie wiadomo - życie to jednak nie bajka, więc i u mnie zaczęły się problemy z pożyczaniem. Teoretycznie, mieć ich nie powinnam, bo pożyczam tylko osobom sprawdzonym, ale jak widać - nawet to nie chroni przed odejściem książki w siną dal. Co jakiś czas urządzam akcję "Oddawać moje książki!" - dzwonię, piszę, smsuję. W kilku przypadkach musiałam się jednak pogodzić z nieodwołalną stratą. Nie wiem, co mi strzeliło do głowy na 3 roku studiów, aby 'puścić w obieg' 'Ocalić Ofelię' Mary Pipher, moją Biblię, Koran, Talmud i co tam jeszcze, książkę którą znam już chyba na pamięć i która zdecydowała o wyborze kierunku studiów (a że wybór był zły to już inna sprawa). No i Ofelia radośnie nadal gdzieś puszcza się w obiegu a ja po prostu kupiłam sobie na Allegro drugi egzemplarz. Sytuacja co najmniej dziwna.
W najbliższych dniach planuję ponadto wyprawę do antykwariatu w celu nabycia "Miecza przeznaczenia" Sapkowskiego. Też go niefrasobliwie dość wysłałam w świat. No i tego....niech mu ziemia lekką będzie, oby tylko się komuś źle nie kojarzył.

I tak dalej i tak dalej...Na rozpatrzenie wniosku o ponowny zakup czekają "Nieśmiałość" Zimbardo (to sobie raczej daruję, chyba już nie jest mi potrzebna), "Umysł ponad nastrojem" (to akurat jest książka, którą zdecydowanie muszę mieć na półce), "Schizofrenia" Kępińskiego (pożyczyłam, zanim sama przeczytałam...szczyt wszystkiego), "Psychologia miłości"....

No i przez to wszystko nabawiłam się traumy. Fobii pożyczalskiej. Naprawdę, nigdy nie wiadomo, czy znienacka pożyczająca osoba nie odejdzie sobie z naszego życia w siną dal - razem z książką. Nie lubię, kiedy ludzie odchodzą, znikają. Podwójnie nie lubię, kiedy znikają książki....

Szanowny Czytający Człowieku, jeśli powyższy tekst wywołał u ciebie psychiczny dyskomfort, prawdopodobnie oznacza to, że na regale Twym zalegają pożyczone od kogoś książki. Zrób z nimi, co słuszne i stosowne ;]