Co każda dziewczynka przeczytać...może, ale nie musi.

Podobno jest takie powiedzenie "Głupi jak komentarz na Onecie". Myślę, że można by sformułować nowe: "Głupi jak (niektóre) artykuły na Onecie". Zniechęcona tym, co się tam ostatnio dzieje, przerzuciłam się na Wirtualną Polskę - i od razu trafiłam na coś "mądrego inaczej". Najpierw się nieco zbulwersowałam. Zresztą,  zobaczcie sami.

"Kanon wieku średniego" dla kobiet. 30 książek, które musisz przeczytać przed 30. rokiem życia!

Po pierwsze: jakiego wieku średniego?? Od kiedy trzydziestka to wiek średni? Zawsze myślałam, że czterdziestka, ale widać, przelicznik się nieco zmienił. Teraz po 40-stce wypada  chyba już tylko kłaść się do trumny. Przepraszam bardzo, ale jeśli ktoś mi wmawia, że za dwa lata osiągnę "wiek średni" to śmiać mi się chce.

Po drugie: "30 książek które musisz przeczytać, a jak nie to powinnaś się wstydzić". Około połowy ksiązek wymienionych w rankingu nawet w rękach nie miałam. W związku z tym zapewne powinnam zamknąć się w czterech ścianach i nie pokazywać ludziom na oczy. Z drugiej strony - czy  z faktu przeczytania chociażby " Wichrowych Wzgórz" mam być dumna jak paw albo przynajmniej mieć poczucie spełnienia obywatelskiego obowiązku i otrzymać pozwolenie na ukończenie trzydziestu lat? Wiem, mocno ironizuję, ale nie znoszę słowa 'musisz' w odniesieniu do książek. Czytam dla siebie i tylko dla siebie a nie dlatego że 'wypada' albo 'trzeba'.

Nie ma jednak tego złego co by na dobre nie wyszło. Odłozyłam oburzenie na bok i postanowiłam stworzyć własną listę książek "kobiecych", o kobietach i dla kobiet, które według mnie WARTO albo MOŻNA przeczytać. Żadnego "musisz a jak nie to się wstydź". Nie mam zamiaru nikogo do niczego przymuszać. Wiem, że właściwie 100% czytelników tego bloga to kobiety, więc moja lista jest specjalnie dla Was. Czasami piszecie, że jakaś książka o której piszę trafia na Wasza listę "must read"; jest mi z tego powodu niezwykle miło. Może z dzisiejszej listy też wybierzecie coś dla siebie...

Aha, i jeszcze jedno. W komentarzach na Wirtualnej Polsce powtarza się zarzut, że w rankingu są same książki "o babach i ich psychice", że za mało klasyki, że nie każda kobieta czyta książki tylko "pour femme", a co z historycznymi, kryminałami i tak dalej i tak dalej. No cóż, moja lista to będą wyłącznie książki wartościowe z punktu widzenia "baby i jej psychiki". Klasyką zajmiemy się kiedy indziej ;)

A zatem - przedstawiam Wam moją osobistą listę.

1) Clarissa Pinkola Estes - Biegnąca z wilkami
Zaczynam od tej dla mnie najważniejszej. Doskonale zdaję sobie sprawę, że nie każdej z Was przypadnie ona do gustu. Spotkałam się z opinią, że do tej książki trzeba dojrzeć - ale wydaje mi się, że nie o to chodzi. "Biegnąca z wilkami" jest po prostu książką bardzo specyficzną, nietypową. Autorka jest psychoanalitykiem szkoły Junga i to się czuje w trakcie lektury. Do jej sposobu pisania trzeba się po prostu 'dostroić'. Ale kiedy już złapiemy wspólny język z panią Estes, będziemy do niej wracać wciąż i wciąż. Przynajmniej ja tak właśnie robię - w momentach zwątpienia, załamania, zagubienia, bo kiedyś ta książka pomogła mi wydobyć się z naprawdę poważnego psychicznego dołka. Trzeba ją czytać powoli, z przerwami na "przetrawienie" tego, co się przeczytało, bo autorka nic nam nie podaje "na tacy". "Biegnąca" nie jest poradnikiem, stanowi raczej inspirację do przemyśleń, do zastanowienia się nad sobą, otwiera oczy na wiele spraw. Ale podkreślę raz jeszcze - nie trafi do każdego...

2) Sylvia Plath - Dzienniki 1950-1962.
O "Dziennikach" napisano już wiele, łącznie z tym, że to największe i najważniejsze dzieło Plath. Można je traktować jako studium choroby psychicznej, emocjonalną opowieść o nieprzeciętnej, niemal namacalnej wrażliwości, świadectwo tego, jak rodzi się artysta i jak wygląda wyboista droga rozwijania talentu. No tak, ale co w takim razie "Dzienniki" robią na liście książek "kobiecych"? Otóż Sylvia - jak by nie patrzeć - kobietą była i dużo się nad swoją kobiecością na kartach dziennika zastanawiała. Początkowo - w okresie studiów - przede wszystkim nad swoim miejscem i rolą, jaką zajmuje i będzie zajmować w relacjach z mężczyznami, nad tym, jaką kobietą chce być, nad swoją seksualnością. Później - już po ślubie z Tedem Hughesem - pisze przede wszystkim o swojej pozycji poetki-kobiety wobec poetów-mężczyzn, o trudnych relacjach z matką, o braku ojca. O "Dziennikach" mówi się często, że to rozkład duszy na czynniki pierwsze - pamiętajmy, że była to dusza na wskroś kobieca.

3) Anais Nin - Dziennik 1931-34
Kolejny dziennik - tym razem kobiety o której zwykłam mawiać "200 procent kobiety w kobiecie". Celowo piszę o dzienniku z lat 31-34, ponieważ to właśnie on jest szczegółowym świadectwem procesu przeistaczania się Anais-dziewczyny w Anais-kobietę, świadomą siebie, a jednocześnie wciąż wątpiącą, szukającą odpowiedzi, badającą swoją osobowość. Obraz ten, niestety, jest częściowo ocenzurowany, zresztą przez samą Anais (przykładowo: zupełnie pominięta została postać jej męża). Mimo że okrojony, to wciąż fascynujący portret kobiety, która wie, że jest równa mężczyznom, a wręcz jest w stanie ich zdominować. "Dziennikom" zarzuca się często, że nie są autentyczne, szczere, że to tylko autokreacja. Lecz nawet jeśli to tylko autokreacja - to warto zapoznać się z tym dziełem, przesiąkniętym kobiecością do n-tej potęgi.

4) Anna Janko - "Dziewczyna z zapałkami" oraz "Pasja według świętej Hanki"
Jestem oczarowana twórczością Anny Janko. Uwielbiam jej styl, określany jako 'proza poetycka'. W obu książkach mamy ponownie wiwisekcję kobiecej psychiki, tym razem w dwóch trudnych momentach życiowych - uświadomienia sobie że ten jedyny wcale nie jest tym jedynym, a małżeństwo to pomyłka oraz znalezienia się między młotem a kowadłem, a dokładnie między mężem a kochankiem. Sądzę, że i jedno i drugie dopiero (ewentualnie) przed nami, ale może warto zawczasu uświadomić sobie, jakie pułapki na nas czyhają...Zwłaszcza, że Janko o tematach w gruncie rzeczy banalnych i przemaglowanych w literaturze na tysiące sposobów pisze w tak niezwykły, głęboki, po prostu piękny sposób.

5) Ewa Woydyłło - Sekrety kobiet
Tworząc moją listę za wszelką cenę chciałam uniknąć umieszczania na niej książek stricte psychologicznych. Dla Ewy Woydyłło i jej "Sekretów kobiet" zrobię wyjątek. Książka z pozoru nie jest niczym odkrywczym - ot, jedna z wielu pozycji o kobiecych emocjach, problemach, również zaburzeniach psychicznych. W trakcie czytania można jednak odkryć, że to coś więcej niż zbiór banalnych rad i pseudopsychologicznych teorii. Ewa Woydyłło pisze z dużą dozą empatii ale jednocześnie konkretnie, rzeczowo. Tak jakby mówiła "wiem, że czujesz się smutna, zraniona, nieszczęśliwa, że zdarzyło się coś niedobrego, ale to już za tobą, podnieś głowę i postaraj się zacząć od nowa". Takie podejście zresztą charakteryzuje wszystkie jej książki; myślę, że jeżeli "Sekrety" do Was przemówią, sięgniecie również po inne.

6) Sonia Raduńska - Kartki z białego zeszytu
Bardzo chciałabym poznać panią Raduńską, mimo że jest on już dojrzałą kobietą a ja jestem w wieku średnim (ekhm...) a mentalność mam piętnastolatki.  Ale właśnie o tę dojrzałość mi chodzi. Autorka ma duży bagaż doświadczeń i dużo życiowej mądrości. Jest taką kobietą, jaką chciałabym być za te kilkanaście lat. Z jej twórczości specjalnie wybrałam właśnie "Kartki", bo stanowią one impuls do tego, by nauczyć się być samej ze sobą. Raduńska nie zaprzecza, że jest samotna - mąż zmarł kilka lat wcześniej, partner odszedł, dorosłe już dzieci wyprowadziły się z domu - ale nie daje się tej samotności połknąć. Nie ustaje w pracy nad sobą, szuka inspiracji w książkach i filmach, otacza się dobrymi ludźmi. Pokazuje, jak zaprzyjaźnić się ze sobą. Przypuszczam, że wiele młodych kobiet nie ma obok siebie mądrej, dojrzałej kobiety, która będzie im pomocą na życiowej, krętej drodze. Czemu więc nie poszukać trochę dalej...chociażby w literaturze?


7) O czym mówią kobiety kiedy rozmawiają o seksie?
To własnie takie książki jak ta "otwierają ciało i umysł" a nie żaden Cosmopolitan (A tak przy okazji - Sylvia Plath też czytała Cosmopolitan. Ciekawe o czym Cosmo pisało w latach 60-tych. Zakładam, że nie o spaghetti.). Tytuł może sugerować, że mamy tu do czynienia z jakimś wykładem seksuologa, psychologa czy innego -oga - a tu niespodzianka. Książka jest relacją ze spotkań grupy kobiet, które przez pewien czas spotykały się, by rozmawiać - o seksie właśnie. Są wśród nich panie w różnym wieku - od 20 do 50 lat -, o różnych charakterach, mężatki i kobiety w wolnych (niektóre w bardzo wolnych) związkach. Różnią się od siebie - każda ma inne doświadczenia, problemy, pragnienia. Niektóre potrafią rozmawiać o wszystkim, inne mają więcej zahamowań. W czasie spotkań, czasem w żartobliwy sposób, kiedy indziej na poważnie poruszają wiele tematów - seksualna przeszłość i teraźniejszość, orgazm, masturbacja, fantazje erotyczne, co im się w łóżku podoba a co niekoniecznie. Odważnie, bez cenzury, bez ubarwiania, upiększania i koloryzowania.

No, to gratuluję tym, co dotarły do końca. Przyznam szczerze, że książek na liście miało być jeszcze więcej, ale nie chciałam Was zamordować długością tekstu. Najwyżej kiedyś napiszę drugą część. Tymczasem się żegnam i uciekam kontynuować badania naukowe, których wyniki kiedyś (mam nadzieję, że niedługo) tu zamieszczę.